Great Hallel

By Daniel Wesley J - October 05, 2017

Psalm 136 is a special Psalm, with each one of its 26 verses repeated the phrase, His mercy endures forever. Psalm 118repeated that phrase five times, and through the Hebrew Scriptures the phrase has somewhat of a liturgical sense to it, as if the assembled people of Israel said or sung it in response to the direction of the Levites leading singing and worship. Ezra 3:11 indicates that this phrase was part of a responsive singing among God’s people:And they sang responsively, praising and giving thanks to the Lord: “For He is good, For His mercy endures forever toward Israel.”

The phrase is used several other times in the Old Testament, each time in the context of some kind of public praise or declaration. The phrase, His mercy endures forever was used:

In David’s psalm of praise recorded in 1 Chronicles 16:7 (16:34).Written into the assignments of the priests in David’s day (1 Chronicles 16:41).As part of Israel’s praise at the dedication of Solomon’s temple (2 Chronicles 5:13, 7:3, 7:6).As sung by the Levites in battle-time, as the Lord defeated the Ammonites as they praised (2 Chronicles 20:21).Promised to be part of Israel’s praise once again, after the destruction suffered in the Babylonian conquest (Jeremiah 33:10-11).As part of Israel’s praise at the dedication of Ezra’s temple (Ezra 3:11).

Therefore, with Psalm 136 we picture a great multitude of the people of God gathered in the temple courts. A priest or Levite calls out a reason to give God thanks, and His people respond with, “For His mercy endures forever.”

“In Jewish tradition Psalm 136 has been called the Great Hallel (or Great Psalm of Praise). It does not use the words hallelu jah, but it is called the Great Hallel for the way it rehearses God’s goodness in regard to his people and encourages them to praise him for his merciful and steadfast love.” (James Montgomery Boice)

Comments

எகிப்திலுள்ள வாதைகள், வெளிப்படுத்தின சுவிசேத்தில் ஒரு படம் போல் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது. அவற்றை விளக்கமாக பார்ப்போம். ஆண்டவர் மனிதனை நேசித்து, அவனுக்கு எல்லாவற்றையும் 6 நாளில் கொடுத்து, 7ம் நாளில் ஒய்ந்திருந்தார். மகிழ்ச்சியாக இருந்தார். பின்பு, மனிதனை உண்டாக்கியதற்காக (ஆதி.6:3) மனஸ்தாப்பட்டார். பாவம் மனிதனுக்கும்,தேவனுக்கும் இடையில் பெரிய பிரிவினையை உண்டாக்கியது. பாவம் பொல்லாததாயிருந்தது. கர்த்தர்,சோதோம், கொமோரா பட்டணத்தை அழித்தார். நோவாவின் காலத்தில் வெள்ளத்தால் மனிதர்களை அழித்தார். பழைய ஏற்பாட்டு தீர்க்கதரிசிகள் மூலம் மனம் திரும்புங்கள், பரலோக இராஜ்ஜியம் சமீபமாக உள்ளது என்று எச்சரிப்பின் தூதைக் கொடுத்து எச்சரித்தார். ஆனால் மனிதன் கீழ்படியவில்லை. பின்பு, புதிய ஏற்பாடு காலத்தில், அப்போஸ்தலர்கள் மூலமாக நிருபங்களைக் கொடுத்து, கள்ளத்தீர்க்கதரிசிகள், அந்திக்கிறிஸ்து, பிசாசினால் உண்டாகும் தீமைகளைக் குறித்து எச்சரித்தார். பரிசுத்த ஆவியானவர் மூலமாக வல்லமையின் அபிசேஷகத்தை தந்தார். ஆனால் மனிதன் எதற்கும் கீழ்படியாமல், பார்வோனைப் போல இருதயத்தை கடினமாக்கிய பொழுது, கர்த்தர் கடைசியில் நி